Lees hieronder hoe de moderne recreatieve racefietser geterroriseerd wordt door bejaarden en ook nog eens met allerlei vooroordelen veroordeeld wordt.

Hoe Bejaarden Fietsen In Het Bos

op  een prachtige zondagmiddag reed ik over de smalle fietspaden tussen ede en otterlo samen met een vriend.
van die smalle geasfalteerde paadjes met om de paar 100m houten paaltjes.
Het was vreselijk druk. Heel pensioengenietend en vuttend nederland had besloten: "kom laten we eens een eindje gaan fietsen op deze mooie zondagmidaag over de
bloeiende heide van Ede". Als racefietser moet je heel lang van te voren je fietsbel gebruiken om fietsers voor je te waarschuwen. Als je fietsbelt kijken ze namelijk eerst achterom om te zien of ze het echt goed gehoord hebben dat iemand zijn fietsbel gebruikt, en om te zien wie dat dan wel niet doet.
En als ze achterom kijken, meestal over de linkerschouder, dan beweegt het stuur automatisch ook naar links en gaan ze dus midden op het fietspad fietsen.
Als je dan nog een keer fietsbelt bedenken ze zich opeens: "o ja, er komt een fietser aan, ik moet aan de kant!". Maar ja, voordat ze echt aan de kant fietsen zijn er ook al
weer vele seconden verstreken.

De Botsing

Al bellend, in een niet te hard tempo, reden wij aldus door het bos.
Middenin het bos, bij een theehuis, komen twee fietsers, een man en een vrouw van begin zestig jaar oud ons tegemoet fietsen.
Het fietspad is namelijk niet alleen heel smal, maar ook nog eens tweerichtingsverkeer. Het echtpaar fietst keurig aan de rechterkant van het pad,
en met een vaartje van zo'n 25km per uur snor ik de man, die voorop fietst, voorbij.
Plotseling gaat de vrouw naar het midden van het fietspad. Zij keek naar haar stuur, of naar de grond en bewoog daardoor naar links, en had blijkbaar niet gezien dat er fietsers haar tegemoet kwamen.
Het was te laat om te roepen of te bellen, dus ik verplaatste mijn gewicht naar rechts (en dat is nogal een gewicht) en botste vervolgens frontaal op haar.
Gelukkig was rechts van mij de zandweg waar het geasfalteerde fietspad langsliep, en daar kwam ik in terecht.
De fiets sloeg over de kop, ik viel plat op mijn rug en rolde vervolgens een eindje door.  Een zere rug, schaafwonden op armen, benen en de rug,
maar verder voelde ik me heelhuids. Wel stond ik te trillen op de benen van schrik.
De vrouw had minder geluk, zij had waarschijnlijk nog minder gezien dan ik en nog minder tijd om te anticiperen, en viel dus als een zoutzak van haar fiets,  een manier van vallen die onervaren fietsers op leeftijd  overigens vaker plegen te hanteren.
Zij kwam op haar hoofd terecht en bleef doodstil op het fietspad liggen.

Het Publiek

"Smerige racefietser!" hoorde ik enkele omstanders roepen.
"Asociale klootzak!" riepen enkele anderen.
"bel 112 maar, er moet een ambulande komen, het is weer zo'n racefietser!" riep een vrouw die onmiddellijk bij het slachtoffer neerknielde en de leiding nam.
Ik was te confuus om te reageren en bedacht dat ik me sowieso maar beter gedeisd kon houden.
Na 38 min wachten kwam de ambulance. Hij had de weg niet kunnen vinden.
Ondertussen passeerde 1 grote lange rij recreatiefietsers, waarvan zon'n beetje 30% vroeg:
"is er hulp nodig?" of:
"is ze gevallen?"
waarop een omstander steevast antwoorde: "nee dank u" en: "ja waarom denkt u dat ze midden op het fietspad ligt in de zon?"
Een enkeling vertelde dat ook zij aangereden waren maar dat gelukkig alleen de fiets beschadigd was.
Het slachtoffer zij gelukkig wat, en bewoog ook. "Ik heb zo'n vreselijk hoofdpijn!"
"Hij kwam zo vreselijk hard op mij af, hij ramde mij midden in mijn buik!" hoorde ik haar zeggen.
Het ambulancepersoneel kwam al snel tot de conclusie dat er geen sprake was van een hersenschudding, noch van enige botbreuken. Wel had ze een enorme bult op haar blond gepermanente achterhoofd. Mevrouw had wel veel pijn in haar bekken, dus voor de zekerheid werd zij afgevoerd naar het ziekenhuis om haar heupen te onderzoeken.

Niemand keurde mij noch mijn vriend een blik waardig.
De echtgenoot van het slachtoffer had nog wel de beleefdheid mij de hand te schudden en zich voor te stellen, maar verder zij ook hij niets.
Gelukkig vroeg het ambulancepersoneel wel (als eersten) aan mij of ik ook iets had.
Vervolgens moest er nog een half uur op de politie gewacht worden, die ook de weg niet kon vinden.
Binnen 5 minuten constateerden de vier (!) agenten dat er geen PV nodig was, en de verzekering de aansprakelijkheid voor materiele schade maar moest uitvechten. Mevrouw's fiets was namelijk zwaar beschadigd.

Verder Fietsen

Inmiddels was ik van de schrik bekomen (het deed me denken aan de dam tot dam skeelertocht in 1999 waar iedereen ook
met trillende benen van schrik naar het ongeluk stond te kijken, maar na 1,5 uur wachten ben je dat weer kwijt).
Mijn fiets leek heel, dus we fietsten verder na de echtgenoot veel sterkte gewenst te hebben.
Na 25 km fietsen zakte het lood in de benen, begon de fiets steeds harder te kraken en te piepen en zwaarder te fietsen, en na 30km was ik thuis,
helemaal kapot en blijkbaar toch met een defecte fiets.... Het vriendje moest zich inhouden anders kon ik hem niet bijhouden, wat mijn motivatie
en energie nog eens extra onderuit haalde

Het Vervolg

Plotseling werden er enkele weken later spullen op mijn naam besteld via het internet, door onbekenden. Een aantal keren achter elkaar.

En ontving ik een brief van de echtgenoot van de gevallen vrouw.

In die brief werd het mij zeer kwalijk genomen dat ik met zo'n asociale snelheid zijn vrouw omver had gereden, hun vakanties had verpest, en daarna nooit meer iets van me had laten horen. Geen woord over mevrouw die notabene zelf niet had uitgekeken, geen woord over mogelijk schade aan mijn kant.

de brief sloot af met de mededeling dat ik graag motor reed en dat de echtgenoot mij graag in zijn auto tegen zou komen want dan zou hij extra gas geven.

Ik overweeg nog aangifte wegens bedreiging met een terroristische actie......